Het zal wel helemaal toevallig zijn, maar mag ik er de trouwe lezer op wijzen dat we de voorbije maanden bijzonder veel leuk gerief van Italiaanse origine in huis kregen, niet zelden via een tussenstop in Utrecht, waar ze bij Xango Music vermoedelijk een magazijn hebben waar ondergetekende met een kind-in-een-snoepwinkel-gevoel zou in rondlopen. Deze keer mag ik het hebben over een prettig gestoord vrouwelijk trio uit Toscane, de De’ Soda Sisters, die eigenlijk helemaal geen echte zussen zijn, maar zich wel zo gedragen.

Van hun echte namen heten ze Veronica Bigontina, Benedetta Pallesi en Lisa Santinelli en de muziek die ze maken op hun akoestische gitaar, mandoline, tamboerijnen en wasbord, is simpelweg “folk”. De dames noemen het zelf “agrifolk”, omdat ze opereren vanuit het kustdorpje Rosignano Solvay, dat zijn naam in niet geringe mate de danken heeft aan de witte strandstroken, die gebleekt worden door de afvalwateren van de chemiereus, die er een sodafabriek heeft staan. Dat afvalwater komt in zee terecht en die zee schuurt tegen het strand aan, dat als vanzelf verbleekt door de sodaresten.

Voldoende reden om een beetje milieu-activist te worden, me dunkt en dat is ook wat uit heel deze plaat -de derde van het gezelschap- naar boven komt. Je hebt in Italië wel meer dan één onderwerp waar je je in kunt specialiseren: de corruptie in de politiek, bruggen die instorten, wegen die niet onderhouden worden, havens die afgesloten worden, racisten die minister worden…

De dames bedienen zich voor het overgrote deel van de twaalf nummers die de plaat rijk is, van traditionals, waarvan zelfs wij hier er een paar meteen herkennen -ik denk nu aan het eeuwige “Sebben che siamo Donne”, of “Oli, Oli, Ola” of de al even geweldige partizanenliederen “Festa d’aprile” of “Quei Briganti Neri”- en die ons meteen veertig of vijftig jaar terug in de tijd werpen, met heel fijne herinneringen aan “Mistero Buffo” en andere werken van Dario Fo.

Dat die liederen ook nu nog gezongen worden, kan ik dus alleen maar toejuichen, ook al omdat ze op deze CD aangevuld worden met een viertal eigen composities van de drie dames. “La Ballata delle Soda (vai,vai)”, dat je achter bijgaande YouTube link vindt, is er daar één van en het past helemaal in die lange traditie, die knappe melodieën koppelt aan teksten die maatschappelijk geëngageerd zijn. De nodige ironie en zelfrelativering spelen daar ook een rol in en dat wordt bijzonder duidelijk in het ook al zelfgeschreven “Ode al Trattore” of in “Maledetta FiPiLi”, waarin de regio tussen Firenze, Livorno en Pisa met al haar pro’s en contra’s bezongen wordt.

De optelsom van dit alles is een hoogst originele, plaat, waar je als luisteraar bijzonder blij van wordt. De titel van de plaat laat zich vertalen als “Komt de zomer?” De soundtrack is er alvast en ik ben zo vrij te hopen dat er programmatoren zijn, die dit trio naar hier durven halen: een geweldige avond gegarandeerd, zoveel is zeker ! Ik denk trouwens dat ik maar eens achter die eerste twee platen aan ga….

(Dani Heyvaert)